Terugkomst en thuis...

Zoals iedereen ondertussen weet ben ik alweer een tijdje terug uit het verre Afrika. Ik zil graag mijn reisdagboek afsluiten met nog een klein laatste weblog.

De dag voor vertrek moesten Niels en ik onze koffers nog inpakken. Om een of andere reden hadden we er beide geen zin in, misschien wel omdat we helemaal niet naar huis wilde gaan. Helaas was blijven geen optie.
Na ons "laatste avondmaal" in Kaapstad en nog een rondje in Azoka's besloten Niels en ik onze koffers toch maar te gaan inpakken (lees 23.00 uur in de avond). Het inpakken van de koffers ging sneller dan we verwacht hadden. Aangezien er veel rotzooi niet meer mee terugging.
Rond een uur of een gingen we naar bed toe. Om eerlijk te zijn heb ik geen oog dicht gedaan en denk dat dat ook gold voor Niels. Waarom ik geen oog dicht kon doen, beats me... Misschien angst, zenuwen om terug te gaan naar Nederland.
De wekker ging om drie uur, maar we stonden pas tegen vier uur op.
Nadat we beide een douche genomen hadden belde we (met pijn in ons hart) good old Intercab op voor onze laatste reis in SA. Niet veel later arriveerde de taxi.
Toen we beide richting taxi liepen zagen we een bekend gezicht van een taxichauffeur die we al een aantal maanden, tot onze spijt, niet meer gezien hadden. Het was Abdullah en we konden aan zijn gezicht zien dat hij dolblij was om ons te zien.
Voordat we instapte vertelde hij dat hij ons gemist had, maar dat hij een paar maanden ziek was geweest en ondertussen ook een hartoperatie had ondergaan. Vandaag was het de tweede dag dat hij weer voor Intercab reed sinds maanden.
Eenmaal in de taxi vertelde we hem dat hij ons aar he vliegveld moest brengen, omdat we terug naar huis moesten. Hij vond het erg jammer dat we terug naar hus gingen, maar hij zei wel dat het "destiny" was dat hij ons wegbracht.
Ondanks dat de rit aangenaam was (mede doordat Abdullah ons bracht), voelde we toch alle drie een zekere mineurstemming. Daarnaast namen we via de PA afscheid van alle andere chaffeurs. Neville, Dico, Papa Joe, Mr. Mohammed en alle andere die ons al die tijd van A naar B hebben gebracht en die ik nooit in mijn leven zou vergeten.
Aangekomen bij het vliegtuig was het bedrag van de rit R200,- (dit is een voorafgesproken prijs voor ritten naar het vliegtuig). We maakten er R300,- van. Abdullah leek het eerst niet helemaal te snappen, want hij draaide zich om naar mij en Niels en zei dat het teveel was. Toen we hem vertelde dat R100,- fooi was kreeg hij een blik in zijn ogen of hij elk moment in huilen kon uitbarsten. Voor mij, van al het moois dat ik heb mogen aanschouwen of heb mogen meemaken, was dit misschien wel het beste van alles. De dankbaarheid in de ogen van die goede man.
Buiten de taxi namen we afscheid van Abdullah. In plaats van een hand kregen we een knuffel van Abdullah, iets wat in Nederland volslagen vreemd zou zijn. Voor mij en Niels was het in ieder geval heel speciaal en ik denk dat Abdullah er net zo over dacht en denkt.
Na dit mooie afscheid gingen we de luchthaven in en kochten nog sloffen sigaretten voor Joyce en gingen naar de tax refunds. Daarna meteen door naar het inchecken en na het inchecken aten we nog wat in de terminal. Onze laatste maaltijd op Zuid-Afrikaanse grond... zucht.
Niet veel later zaten we in het vliegtuig op weg naar Europa.
De vlucht was goed verlopen en na twee uur wachten in Londen kwamen we aan in Brussel waar het gehele ontvangstcommittee op ons stond te wachten. Het was goed om mijn familie, de familie van Niels, Mol en Martijn weer te zien. Toch voelde ik ergens pijn in mijn hart...
Niet veel later zaten we op weg naar huis. Toen we Brunssum in reden zag ik dat de tijd had blijven stilstaan. Het was alsof alles nog zo was als toen ik wegging... Echt bizar, terwijl ik in zes maanden toch echt veranderd ben.
De dagen erna kwam mijn familie en vrienden me opzoeken en langzaam sloop het normale leven erin ... Al moet ik zeggen dat ik nog niet helemaal ben aangepast en dat ik Zuid-Afrika en Kaapstad nog dagelijks mis. Iets wat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven zou blijven doen, maar ik kan tenminste zeggen dat Niels en ik de uitdaging zijn aangegaan. Iets wat ik met niemand anders dan met Niels had willen doen.

Een woord van dank:

Als eerste wil ik Niels, Nelsch, Benaan, Nebaan, Mongool bedanken voor met mij naar SA/CT te gaan en daar de mooiste tijd van mijn leven mee te mogen maken. Zonder jou had het niet zo hard gebemd! Dit is iets waar we nog over praten als we oud zijn! Top! Daarnaast nog bedankt voor de dagelijkse dosis humor en filmpret!

Mijn ouders en Linda voor alle steun (mentaal en financieel!). Zonder jullie steun was het stukken moeilijker geweest.

Mijn familie voor al jullie lieve berichtjes op mijn weblog!

Voor al mijn vrienden en kennissen voor het lezen van mijn weblog, mailtjes en krabbels.

Geert, Tom en Jenno... Het was super leuk om jullie te leren kennen. Ik heb echt het idee dat we mede door CT en de knotsgekke tijd die wij daar hebben gehad vrienden voor het leven zijn geworden. Ik kijk al uit om samen Nederland onveilig te gaan maken.

Mevrouw Sommer wil ik graag bedanken voor alle goede hulp, begeleiding en het kleine zetje in mijn rug wat ik nodig had om naar Zuid-Afrika te gaan. Daarnaast wil ik u nog bedanken voor alle goede steun, begeleiding en tips die u me heeft gegeven tijdens mijn verblijf. Mocht u dit lezen ... Mijn stageverslag volgt snel :)

Voor iedereen die ik alsnog vergeten ben ... bedankt :)